Uprawa brzoskwiń: od sadzenia poprzez pielęgnację aż po obfity zbiór

1/7 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Prowadzenie drzew w formie palmety

Przygotowanie rusztowania rozpoczynamy również na trzy miesiące przed planowanym sadzeniem, gdyż łączy się ono jednocześnie z użyźnianiem i spulchnianiem gleby. Na ścianie montujemy system złożony z pionowo umieszczonych listewek w odległościach co 30 cm oraz poziomo rozpostartych drutów co ok. 50 cm.

Nawożenie wygląda podobnie, jak już zostało to omówione. Jedyna różnica polega na tym, że zamiast pojedynczych dołków, wygodniej wykopać dół długości równej szerokości rusztowania oraz głębokości ok. 60 cm. Dalsze czynności, jak i technika sadzenia, są takie same.

Formowanie korony

Oprócz palmety, koronę brzoskwiń można prowadzić na kilka sposobów: w formie prawie naturalnej, krzaczastej, wrzecionowej, kotłowej, osiowej i wachlarzowej.

Korona prawie naturalna należy do najczęściej spotykanych, zwłaszcza w uprawach amatorskich, gdyż nie wymaga dużego nakładu pracy w porównaniu z innymi metodami. Cięcie w jej przypadku ogranicza się do usuwania uszkodzonych lub obumarłych gałęzi, czemu konsekwencją często jest zanikanie przewodnika.

Krzaczasta korona charakteryzuje się dużą rozłożystością i niskim pniem – drzewo, jak sama nazwa korony wskazuje, bardziej przypomina krzew. Również w jej przypadku nie stosuje się intensywnych cięć, a jedynie sanitarne (mające na celu usunięcie obumarłych i uszkodzonych gałęzi) oraz prześwietlające i odmładzające.

Koronę wrzecionową najłatwiej porównać do choinki – drzewka z silnie rozwiniętym dołem i zmniejszające objętość ku górze. Zasada prowadzenia tej formy jest taka: im niżej, tym większe powinny być kąty pomiędzy przewodnikiem a konarami bocznymi. Efekt ten osiąga się poprzez doginanie gałęzi oraz zastosowanie dodatkowego cięcia w lipcu.

Forma kotłowa, zwana też wazową lub pucharową, charakteryzuje się brakiem przewodnika, natomiast jej podstawę stanowi od 4 do 5 konarów zasadniczych, rosnących pod szerokim kątem, dlatego też wyglądem przypomina wazę lub puchar. Korona osiowa posiada silny przewodnik, którego się nie skraca i to on stanowi mocną oś drzewa, natomiast pędy boczne przycina się na zmianę w taki sposób, by utrzymać jedynie te jednoroczne i dwuletnie. Uformowanie korony wachlarzowej wymaga zastosowanie rusztowania na ścianie i polega na wykształceniu krótkiego pnia i promieniście względem niego ułożonych pędów.

Pielęgnacja

Oczywiście, po pierwszym odchwaszczeniu przed uprawą, nie należy zapominać o sukcesywnym powtarzaniu tej czynności. Aby spowolnić proces wzrostu niepożądanych roślin, można zastosować ściółkowanie ze słomy lub trocin. Pomocne będzie także rozłożenie czarnej folii pod drzewkami. Stosowanie odchwaszczania herbicydami zasadne jest raczej tylko w przypadku upraw towarowych.

Nasze brzoskwinie mogą zostać zaatakowane przez szkodniki lub wirusy i bakterie wywołujące choroby. Obserwacja sadu pozwoli nam na wczesne ich wykrycie i przeciwdziałanie. Do najczęstszych chorób brzoskwiń należą parch i kędzierzawość liści, natomiast najczęstszym szkodnikowym lokatorem jest mszyca, którą zwalczymy Pirimorem.

Zbiór

Znakiem, że owoce brzoskwini są dostatecznie dojrzałe jest ich wybarwienie oraz łatwość, z jaką udaje się nam je zerwać. Jeśli ogonek owocu mocno trzyma się gałęzi, jest to sygnał, że brzoskwinie potrzebują jeszcze trochę czasu.

Słodkie, dojrzałe i soczyste owoce najlepiej zbierać sukcesywnie i zjadać od razu po zerwaniu, jeśli jednak chcemy je przechować, to są dość wytrzymałe. Przy temperaturze niespadającej poniżej zera i nie wyższej niż 10°C, zachowają dobry smak i wygląd do nawet trzech tygodni.

Bibliografia:

Czynczyk A., Lange E., Mika A. i in., „Sadownictwo, podręcznik dla uczniów techników ogrodniczych”, wyd. Hortpress, Warszawa 2014 r., s. 330-341

Jakubowski T., „Brzoskwinie i morele”, wyd. Działkowiec, Warszawa 2002 r.

Prat J.-Y., „ABC Sadownictwa”, Delta, Warszawa 2010 r., s. 66-77